เยือนดินแดนซึ่งคนตายไม่เคยหลับ
ใหลบนเกาะ ซิซิลี
ซิซิลี – ณ วัดของบาทหลวงคณะกาปูชินในเมืองปาแลร์โม เมืองหลวงของแคว้น ซิซิลี ซึ่งตั้งอยู่ ณ จัตุรัสอันเงียบสงัดใกล้กับสุสาน หากเดินลงบันไดผ่านรูปสลักไม้ของแม่พระมหาทุกข์ เราจะพบประตูที่นำไปสู่ห้องเก็บศพใต้ดิน ห้องนี้มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร พร้อมเพดานโค้งและทางเดินที่ทอดยาวไปทางมุมด้านขวา อากาศภายในห้องเย็นเยียบ อับชื้น และเหม็นเปรี้ยวจากกลิ่นฝุ่นและเสื้อผ้าที่เปื่อยยุ่ย ตามหิ้งบนผนังมีศพร่วม 2,000 ศพตั้งเรียงรายอยู่ในหีบที่ผุพัง พวกเขาแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยเสื้อผ้าที่ดีที่สุดหรือเครื่องแบบชุดเก่งราวกับจะแต่งตัวไปอวดใคร
ที่เมืองปาแลร์โม ซากศพของชายจากศตวรรษที่ 19 วางเรียงรายเป็นแถวอยู่บนผนัง
ย้อนหลังไปเมื่อปี 1599 ศพที่แห้งเองตามธรรมชาติเป็นแรงบันดาลใจให้นักบวชทำมัมมี่บรรดาบาทหลวงขึ้น ในไม่ช้าฆราวาสก็ขอเอาอย่างบ้าง ดารีโอ ปีออมบีโน-มัสการี นักมานุษยวิทยา บอกว่า “ผู้คนมองว่าการทำมัมมี่เป็นสิ่งปาฏิหาริย์ เพราะเป็นการแทรกแซงโดยตรงจากพระผู้เป็นเจ้า
😂ในยุโรป การผึ่งศพให้แห้งและ
การรักษาสภาพศพเป็นธรรมเนียม
ปฏิบัติอันเป็นเอกลักษณ์ของซิซิลี แม้จะพบในพื้นที่อื่นๆของอิตาลีบ้างก็ตาม แต่ส่วนใหญ่อยู่ในซิซิลีที่ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างคนเป็นกับคนตายเหนียวแน่นเป็นพิเศษ ปรากฏการณ์นี้ก่อให้เกิดคำถามว่า พวกเขาทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร และเพราะเหตุใดจึงนำซากศพเหล่านี้มาจัดแสดง
😂
ใต้มหาวิหารแห่งโนวาราดีซิชีลยาที่สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 15 มีมัมมี่ของบาทหลวงอยู่ 6 ศพ ที่ปีไรโนและซาโวกาพบมัมมี่อย่างน้อย 50 ศพ ขณะที่ปาแลร์โมพบเกือบ 2,000 ศพ
😂
แผนที่: National Geographic; ที่มา: ดารีโอ ปีออมบีโน-มัสกาลี
ร่างไร้วิญญาณเหล่านี้อยู่ในอากัปกิริยาต่างๆที่บ่งบอกถึงบุคลิกและอุปนิสัยใจคอของแต่ละคน ขากรรไกรของพวกเขาอ้าค้างราวกับกำลังกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ฟันที่ผุกร่อนแสยะยิ้มคุกคาม เบ้าตาจ้องมองออกมาอย่างสิ้นหวัง ผิวหนังหยาบกร้านหุ้มกระดูกแก้มที่แห้งตอบและข้อนิ้วที่หลุดลุ่ย ซากศพเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นของคนร่างเล็ก แขนทั้งสองข้างอยู่ในท่ากอดอก ขณะที่ลำตัวถูกรั้งให้ตั้งตรงด้วยลวดและตะปู ศีรษะตกพับอยู่บนไหล่ ร่างกายค่อยๆเสื่อมสภาพลงพร้อมๆกับท่วงท่าฝืนสังขารลอกเลียนคนเป็น
😂
ใบหน้าอันเหี่ยวแห้งเยี่ยมหน้ามองจากห้องเก็บศพใต้ดินในอิตาลี เหล่ามัมมี่ในซิซิลีกำลังเผยเรื่องราวของชีวิตและความตายที่เกิดขี้นเมื่อหลายร้อยปีก่อน
คูหาเก็บศพเหล่านี้แบ่งแยกชัดเจนระหว่างนักบวชกับฆราวาส ด้านหนึ่งเราจึงพบบรรดาแพทย์ ทนาย และตำรวจในเครื่องแบบ แล้วยังมีคูหาสำหรับสตรีที่มัคคุเทศก์บอกว่า เราสามารถชื่นชมแฟชั่นของวันวานได้ แต่ซากศพเหล่านั้นสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ขะมุกขะมอม และซีดจางจนกลายเป็นสีเทาหม่นๆ แทบไม่เหลืออะไรให้ชื่นชมได้เลย คูหาเล็กๆอีกด้านหนึ่งอุทิศแก่ผู้ตายที่เป็นพรหมจรรย์
ถัดไปเป็นห้องเล็กๆ
สำหรับทารก เด็กน้อยในเครื่องแต่งกายสำหรับโอกาสพิเศษเหล่านี้ตั้งเรียงรายอยู่ราวกับตุ๊กตาผีดิบ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้เด็ก มีโครงกระดูกเล็กๆอีกโครงวางอยู่บนตัก ซึ่งอาจเป็นน้องน้อยของเธอ ดูๆไปก็น่าสงสารและน่าขันระคนกัน
😳
โรซาเลีย ลอมบาร์โด หนูน้อยวัยสองขวบที่เสียชีวิตด้วยโรคปอดบวมเมื่อปี 1920 เป็นหนึ่งในศพท้ายๆ ที่ได้รับการบรรจุในห้องเก็บศพใต้ดินในปาแลร์โม แต่สภาพศพของเด็กหญิงดูราวกับว่าเธอเพิ่งเสียชีวิตเมื่อวาน นี่คือผลงานชั้นยอดของนักดองศพนาม อัลเฟรโด ซาลาเฟีย
”
